XOÁN CARLOS DOMÍNGUEZ ALBERTE
Volume de xinea popular integrado por miúdas pezas de ourivería poética. Cada unha das composicións que conforman esta obra son á vez fráxiles e intensas, de xeito que sexan doadas de inxerir tanto pola sensibilidade como pola intelixencia. O propósito e transportar o vagar que sucede á fereza da tempestade interior. Logo de os elementos se conxuren en contra, despois de que a intensidade da febre do desacougo fose quen de abater o estímulo. O que fica son sensacións complexas nas quee se mesturan a arela e o devezo canda o desvelo ou o arreguizo. No medio e medio da natureza máis propia, a vontade plena de ser procura faíscas que emitan unha imprescindíbel luz. Texto poético e imaxe plastica entretecen un xogo de olladas complementarias que proxectan agudas intermitencias de enerxía positiva que resultan de todo necesarias para lles facer fronte a algúns dos máis rexos pesadelos da existencia.
