THÚY, KIM
Nestas páxinas a autora novela a súa vida. Fuxida de Viernam logo da ocupación comunista e a guerra, relátanos a historia dunha muller que fuxe nunha barcaza, vive nun campo de refuxiados en Malasi e chega a Canadá donde empeza cós seus pais unha nova vida na que ten que partir de cero e na que todo o que sabía ata ahora, empezando pola lingua, non serve.
Cóntanola mediante capítulos moi cortiños que non son secuenciais, senón que saltan dun tempo a outro do mismo xeito que transcurren os pensamentos ou as lembranzas. Pouco a pouco a autora danos pezas coas que imos compoñendo o mosaico da súa vida. Moitas das experiencias que narra son moi duras, pero o seu ton nunca o é. Reposado e sereno, o seu xeito de narrar crea imaxes e sensacións de gran beleza, aínda duras. Non hai reproche, queixa nin amargura nas súas palabras, máis ben ao contrario, despréndese delas luz, resalta sempre aquel detalle e aquela xente xenerosa, luminosa que lle axudou a sair adiante. E sempre ten presente a necesidade da memoria, de contar a propia historia, de deixar testemuña de aquelo que, como ela mesma dí nun momento da novela, non ten nunca espazo nos libros de historia: pequenas historias de xente anónima como o son ela e a súa familia, contadas a través de detalles que se converten en auténticas metáforas.
Un libro fermoso, cálido e necesario.
La palabra Ru, elegida por Kim Thúy como título de esta bellísima novela, significa «canción de cuna» en vietnamita, su lengua materna, y «arroyuelo» en francés, su lengua de adopción. Tomando la forma del caudal de un arroyo (leve, continuo), la narración navega, a través de pequeñas escenas, lúcidas y precisas, engarzadas como los eslabones de una cadena, por los recuerdos de la protagonista, desde una infancia de ensueño y privilegio en Saigón a la huida precipitada del país en una barcaza, el paso por un campo de refugiados en Malasia y el comienzo de una nueva vida de inmigrante, junto a su familia, en Canadá.
Thúy recrea con gran delicadeza y luminosidad una historia que tardó treinta años en decidirse a escribir: la suya propia. Impelida por el deber de recordar, la novela no elude el relato de las dificultades a las que ha de enfrentarse un ser humano abocado a un proceso de reinvención impuesto por el exilio. Sin embargo, su punto de partida es la serenidad y la gratitud de quien, pese a todo, se siente en la obligación de ser feliz.
«En la escritura de Kim Thúy hay un contraste entre el horror y la belleza. Como si la palabra (poética, sensible) superase el mal y, en cierto momento, lo anonadase. Si podemos hacer belleza contando con el horror, entonces el horror pasa simplemente a formar parte de los dolores de la vida: una reducción a sus miserables e inhóspitos contornos.» Alejandro Gándara, El Mundo
«Kim Thúy escribe con la misma delicadeza y sinceridad sobre una infancia marcada por la brutalidad que sobre los placeres de la paz cotidiana. Un libro valiente y conmovedor, que muestra los complicados procesos de la supervivencia emocional.» Eva Hoffman