TOXO, XAIME
Unha casa enfronte do mar, bañada pola marusía nos días de temporal, dúas plantas, un patio, unha escaleira e un corredor que
é columna vertebral dun organismo que palpita, que respira, que se move.
A casa encolle de frío os días de néboa e chuvia, cun ruído de abismo nas almofadas e tremor de follas nas contras; agrándase
os días de calor luminosa que bate contra a fachada, cando abro as ventás e esa forza prodixiosa que é o espazo sen límites esperta
en min unha enerxía de raíz sementada, e
berro os nomes que configuran unha das eternidades conscientes que podo sentir, a respiración dun intre único.
É doado intuír que a casa existiu, que me habitou moito máis que eu a ela. A orfandade que deixou, que son moitas orfandades, permanece, están no texto;
en cada unha das palabras e signos, nas dúbidas, nas convocatorias e chamadas, nas
ausencias que abundan, na breve luz que nace sempre a carón dunha sombra, como nas catedrais
